Soğuk bir şubat günüydü…
Ufacık, çelimsiz birkaç köpek vardı
Yollarda yiyecek arayan.
İçlerinde en sevimlisi sendin
Aldım kucağıma attım arabaya
Getirdim inşaata
Önce doyurdum karnını
Sonra bir isim aradım sana
Nankör olmaz, dedim, hayvanlar
İnsan olup da insan olamayanlar geldi aklıma
“Nevzat” dedim sana, gerçi
Kulağına ezan okumadım ama
İki haftada çok iyi dost olmuştuk seninle Nevzat
Ben sana, sen inşaata bakardın
Gündüz yerde, gece katlarda yatardın
Arabamın sesini duyunca
İkinci kattan bakar, kuyruk sallardın
Fazla gelen kemikleri
Burnunla toprağa saklardın
İki aylık bir ömürmüş süreceğin
Vicdansız bir trafik canavarı katletmiş seni

Çocuklarım dediler:
_Baba, bizi küçük köpeğin yanına götür,
De birazcık sevelim!
Geldik Nevzat’ın yanına ...
Yolda yatıyordu, ayaklarını uzatmış.
_Nevzat! Nevzat! dedim, hiç umursamadı.
Bir anormallik vardı sezdiğim…
İndim arabadan, yaklaştım Şubat’ın yanına
Kafası ezilmiş, kanlar içindeydi…
Yapacağım bir şey yoktu
Toprağı kazıp gömmekten başka

Ertesi gün mahallenin küçük çocukları gelmiş:
_Amca, demişler sıvacılara
Nevzat’ı nereye gömdünüz?
Göstermişler Nevzat’ın mezarını
Çıkarmışlar mezarından, sevmişler Nevzat’ı
Hüngür hüngür ağlamışlar,
Sonra bırakıp gitmişler.
Akşam geldim, tekrar gömdüm Nevzat’ı
Geride kaldı sadece hâtırası
Hakkını helâl et Nevzat!
Adnan Ünal “ö.ç.m”