YOKLUĞU HİSSEDEN KİRİŞİ KIRDI !İtikâdım oydu, herkes has yârdı, Sanırdım, çok kâvi, dostlarım vardı, İmtihân gelince, bir de baktım ki; Yokluğu hisseden, kirişi kırdı! Görmüyordu gözüm, sayın ki, kördü! Her gördüğün aldı, bağrına sardı, Sanmayın uyandı, gerçeği gördü; Hâlâ; "Umut!" Diyor, idrâkim durdu! Yediğim darbeler, boyladı arş’ı, Ardımdan çalınan, enâyi marşı, Beynim karman çorman, cılkımış turşu; Bıkmaz yükler sırta, dağlarca derdi! Bir gülen görmesin, sarıp sarmalar, Ondan sonra başlar, dize vurmalar, Fayda vermez boşa, kendin germeler; Kemirir yüreği, pişmânlık kurdu! Sen daha bu kafa, bu hayâlle çok Vurursun dizine, bunlar sana hak! Silkinip, toparlan, kabuğundan çık; Hani, nerden dönsen, zarardan kârdı? Ozan İlo’m sözün, hâsılı bu ki, İndirme, bindirme dünyası.. peki! Bunca müsibetten, anlamam o ki; Hayattan ibreti alanlar nûr’du! 10.10.2008/16.15 |
her ne görürsen gör...
her ne yaşarsan yaşa...
imtihan...
ibret alanlardan olmak duası ile...
muhabbetle...