Yelken açtım yalnızlığa kederden
Hüzünlüyüm başka soru istemem
Kaygılarım belki yazı kaderden
Gül kokmayan pembe moru istemem

İzzet nerde kelimeler pek arsız
Müntesipler ıstırapsız duyarsız
Saat bozuk yelkovanlar ayarsız
Dudak büken şaşı körü istemem

Söz kısaldı ş’ir tat almaz felekten
Seyre daldım fısıldar gelecekten
Zihnim yorgun geçirildik elekten
İsmim hak der tersiz varı istemem

Kalem taşıyamaz çektiğim kürek
Ümmet enkaz gibi dayanmaz yürek
Sabır diliyorum boyun eğerek
Ah taşıyan alın teri istemem

Gözyaşlarım tek sermayem tâatim
Mecnun gibi v/âhta geçti sıhhatim
Sarsılıyor bir nefeslik hayatim
Şairlikmiş alın geri istemem

İstemen ben fakat lâkin amalı
Sokağım ben yırtık sırtı yamalı
Câmi önü kovalıyor hamalı
Sağır vicdan dilsiz sürü istemem

Haşmetiyle haykırıyor cehennem
“Fâniyim, fâni olanı istemem”
Gözlerim boşlukta yüreğimde nem
Musallada gam efkârı istemem

Beşikten mezara ne varsa yalan
Bir hüzünlü resim geriye kalan
Ne çok peyda oldu kula alçalan
Çağdaş köle dindar Çar’ı istemem

Dost bağına pür edeple girilir
Tevazuuyla rızasına erilir
Riyâ haset gösterişler sorulur
Kulluk yeter başka yeri istemem

Ömer Ekinci Micingirt