Ne hayallerimiz vardı seninle,
biz böyle değildik.
Gökyüzünde kaybolan yıldızlar gibiydik,
parlayan ve birlikte ışıldayan.
Aşkla dolu bir gelecek,
umut dolu günler hayal ederdik.
Ama zaman, o güzelim hayalleri
paramparça etti, yıkıp geçti.

Birlikte kurduğumuz dünyalar,
gözlerimizin önünde yavaş yavaş eridi.
Her an, her saniye,
biraz daha uzaklaştık hayallerimizden.
Oysa biz, geleceği ellerimizde taşırdık,
her sabahı umutla karşılardık.
Ama ne oldu, nasıl kayboldu o ışık,
söyle, hangi rüzgar savurdu bizi bu kadar uzağa?

Ne hayallerimiz vardı seninle,
biz böyle değildik.
Hangi sözcük, hangi bakış,
bizi bu kadar kırılgan yaptı?
Neden koruyamadık içimizdeki masum sevgiyi?
Zaman mıydı tek suçlu, yoksa biz mi
yavaşça kaybolduk bu dipsiz kuyuda?

Geriye kalan sadece anılar,
hatıraların arasına sıkışmış birer gölge.
Şimdi, birbirimize baktığımızda,
yüzümüzde eskimiş hayallerin izleri var.
Ama içimizde bir yerlerde,
belki de hâlâ aynı umut,
aynı hayaller var, sessizce bekleyen.
Ne hayallerimiz vardı seninle,
biz böyle değildik.

UMUTHAN NEJAT HOCA