HAZAN MEVSİMİ
HAZAN MEVSİMİ
Kımıldaşır yapraklar bir ihtişam içinde Kulak verdim ağaçlar, rüzgarla muhabbette. Güneş, kızıl rengiyle bulutları okşarken Gri, içli bir bulut ağlayıp inlemekte. Toprak yorgun sıcaktan ,çatlamış damar damar... Susuzlluktan kuruyup sararmış tüm ovalar. Kuşlar suskun, sessizce hicrete yönelmişler Süzülerek semaya başlıyor göç edişler. Firkatin alevinde dil suzan, yürek suzan Zehirli bir cerahat kalp testisinden sızan Katar katar olmuşlar göç ediyor turnalar Aşk od’undan kurumuş gönlümdeki kurnalar Aynalara baktım da kar yağmış saçlarıma Ecel salıncak kurmuş zülfümün uçlarına Alnımdaki çizgiler benle alay ediyor Sanki ömür takvimi sona doğru gidiyor Toprağın bağrı yanık, kaç cana oldu mezar Bu yasa ortak olur sararan tüm yapraklar Hazan mevsimi derler son baharın adına Duygu yüklü Eylül’de hem sevgi hem hüzün var.... Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ |
şiirdi...
eyvallah.