Ne zaman aklıma takılsa,
Her şeyi unuturum.
Sahiden yahu neden ki?
Neden öldü bu kedi?

Ne diye aklıma takılır dururdu,
Minicik kedi ne isterdi benden?
Üstüne üstlük yerde yatıyor,
Neden öldü bu kedi?

Kuyruğu yara bere içinde,
Gözleri açık aslında.
Keşke nefes de alsa,
Ama ne çare?
Sahi, neden öldü bu kedi?
Soluk, sessiz, renksiz ve bir o kadar karanlık...
Kediye baktıkça aklıma gelir,
Ben de mi ölsem acaba?
Şöyle uzansam çimenlere ve,
Kurtulsam bu yalan dünyadan.
Güzel olmaz mıydı?

Siz insanlar yok musunuz,
’’İyi’’ olmak için çabalayan,
Tek bildiği ’’çıkar’’ olan...
Siz insanlar...

Gülüp geçerdim ben de,
Sizin gibi.
Ancak baktım ki,
Utanıyorum insan olmaktan.
Bir yanda kötülük,
Bir yanda aptallık.
Başka yok...
İki türüz biz,
Kötü ve ahmak.
Empati kurduğunu sananlar ve,
Çıkar için ölmeye hazır olanlar.

Siz kötülerin öldürdüklerinin yasını tutadurun,
Onların vicdânı, sizinlr beraber ölmeye devam etsin.

Kimi ağlasın haklı olduğunu sanarak,
Kimi öldürsün hakkını aradığını sanarak,
Kimi ölsün sabrının taştığını sanarak,
Kimi şiir yazsın insana öğüt verdiğini sanarak.

Kimi şarkı söylesin, haykırsın,
Kimi konuşamazken...
Kimi müzik dinlesin, saz çalsın.
Kimi duyamazken...
Kimi baksın sevdiğinin gözüne.
Kimi göremezken...
Kimi koşsun özgürce.
Kimi yürüyemezken...

Siz ise hep gülün, evet siz,
O "kimi" ler ağlasın hep.
Siz gülün ama,
Güldüğünüzü belli etmeyin sakın.
Çünkü siz üzgünsünüz,
Kimileri öldüğü için...

Gazeteler yazmaz,
Haberler söylemez,
Siz de göremezsiniz.
Bitersiniz...
Hem de ansızın, bir gecede.
Şu zâlimler bitirir,
Siz rahat rahat uyuyun o yataklarınızda.
Sonra ise geberip gidin onların elinde.
Nasıl olur?
Sizce iyi sanırım.

Çaresizlik size ulaşmamış.
Hiç oturdunuz mu yağmurun altında,
Islanacağım diye tereddüt etmeden?
Düşünemeden, düşünemediğini fark edemeden,
Oturdunuz mu öylece gözyaşlarınız akarken?
Ben oturdum...

Siz gösterişçiler, siz "dâhi" ler,
Haydi kurtarın bizi bu hâllerden.
Siz insanlar yok musunuz,
Hep aynı film.
Bıktım artık,
Tıpkı kedi gibi...

Küçük kız neden ölmüş ki,
Küçük kedi neden ölmüş ki?
Ağlamaya zamanım var mı?
Geliyor insanlar benim de peşimden...

Siz insanlar yok musunuz,
Ah siz insanlar akıllanmazsınız,
Kendinizi bir şey sanarsınız.
Ölümle bir tanışsanız...
Korkudan çığlıklarınız boğazınıza düğümlenir,
Eliniz ayağınız titrer birden,
Aklınızı kaçırırsınız.

Dedim de çektim silahımı.
Dayadım kafama aniden,
Ve de çektim tetiği.
Ve sonunda işte,
O kedi gibiyim.
Ve de o küçük kız,
Hepimiz yatarız yerde cansız.
Ve siz insanlar...
Yine aynısınız,
Yine vicdansızsınız.
~Yiğit Gümüş~