Değişti insanın ahlak edebi,
Ruhunu kaybeden öz yordu beni.
Bin yıllık örfünden almaz adabı,
Gerçeği görmeyen göz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Aşk ve muhabbetle hep kucak açtım,
Hoşgörüm ve sabrım yüz yordu beni.
Cahilden, gafilden her zaman kaçtım,
Hicretle yaşanan güz yordu beni.
LOKMAN GÜL

Yunus’un diliyle seslenmek varken,
Kuran ahlakıyla süslenmek varken,
Sevgili döşüne yaslanmak varken,
Dillerde kaybolan söz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Haram ne bilmez di, elim ve dilim,
Gözyaşımla ıslak kaldı mendilim,
Yolum terden ıslak,uzak menzilim,
Bazen nefse uyduk, iz yordu beni.
LOKMAN GÜL

Verdiği sözünün eri olmalı,
İnsanlar içinde yeri olmalı,
Alnında helalden teri olmalı,
Kısa devre yapan faz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Kılıç kalkan biti "er" lik yok oldu !
Hırsız çalar, işi kolay, bak oldu !
Garibana yazık, şükür hak oldu !
Yalan yanlış çalan saz yordu beni.
LOKMAN GÜL

Ezan susmaz bayrak inmez sözümüz,
İmanlı kalplerde sönmez közümüz,
Namert el değse dinmez sızımız,
Vatansızlardaki poz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Sözünden özüne güven vermeyen,
Gözünün önünü asla görmeyen,
Gerçeği ortaya tutup sermeyen,
Mürted, münafıkta giz yordu beni.
LOKMAN GÜL

Tarih sayfasına sığmaz adımız,
Altta yer üste gök ağız tadımız,
Gönül ocağında yanar odumuz,
Türklüğe laf eden yoz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Türküm, Müslümanım der fitne saçar,
Ne kibirden nede riyadan kaçar,
Utanmaz arlanmaz haya dan geçer,
Menfaatle çıkan toz yordu beni.
LOKMAN GÜL

Yedi düvel tanır Tuna boyundan,
Avrupa’ya doğru geçtik suyundan,
Unutmaz meydanlar fetih toyundan,
Tarihi çarpıtan tez yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Geçmişi unuttuk gelecek meçhul,
Yaşantımız bozuk, hep alelusul,
Her türlü seytanlık bak cihanşumul,
Diyemem gidişat az yordu beni
LOKMAN GÜL

Dindari aslına dönmeli insan,
Asımın nesline dönmeli insan,
Fetihler faslına dönmeli insan,
Kalpte harlanmayan köz yordu beni.
OSMAN DİNDAR

Lokman’ım dertlere çare ararken,
Halis niyet ile hayel kurarken,
Milletin işine kafa yorarken,
Elde kalem kağıt yaz yordu beni...
LOKMAN GÜL