Bu şiir, Ahmet Kaya şarkılarından dizelerine aşina olduğum şair Yusuf Hayaoğlu’nun şiir üslubu ve bizzat şiirlerinden ilham alınarak 2002 yılında Denizli’de yazılmıştır. Elbette şiirin içerisinde aşk ve ayrılıklara dair yaşanmışlıklar da bulunmaktadır.

ÖLDÜR BENİ

Öldür beni yaşım genç daha
Bir kuytu köşede kimse görmeden
Akıt kanımı, kes damarımı
Harca tükenmişliğimi öldür beni

Sarhoşluğunla sendelerken öldür beni
Nasıl olduğunu çözemeyim
Dipsiz sokaklarda bir rezilkeşim
Söndür karanlığımı görmeyeyim

Öldür beni gözlerim hala aralı
Seni mi yaşatır can çekişim
Son darbeyi indir vasıfsızlığıma
Kanasın , kanasın ezilmişliğim

Yaşamak niyetsiz tuttuğum oruç
Yeşermez gelse de baharlar leyli
Çok oldu kapandığım ayaklara
Öldür beni ağız eğemem daha

Kan çanağı uykusuz gecelerim var
Sanma ki sana bu teslimiyet
Virane ömrüme düşmanlığımsın
Korksun ürkekliğim öldür beni

Derdide sen verdin gamı da sen
Havasız kaldım çamura saplandım
Bir o kaldı yaşatmadığın son acı
Öldür beni alçaldı göğūmün bulutları

Dağ deviren efkarlara tutsağım
Hep beni vurur insaf tüfeğim
Olmasam da günahsız bekleyemem
Öldür beni yaşlanmasın ecelim

Bilmiyorum hangi mazi aradığım
Hangi baharda terkettim ki gülmeyi
Gençliğim ayrılıklarla kavruldu
Öldür beni kül olsun yanmışlığım

Son demindeyim ızdırapların
Bir kuru canım var hiçten değersiz
Kan olsa da ellerin suyla yıkarsın
Öldür beni göm toprağa kefensiz

Kölen olsun insanlığım öldür beni
Ne maksatla yaşadığımı unutttum
İşim ne ki bu dünyaya geldiğim boş
Öldür beni tanımla anlamsızlığımı

Öldür beni daha toydur yaşım
Zaruri haldendir nefes alışım
Ölsün artık nefretlerle sevilen bu kul
Yaşayamam lakin böyle fail-i meçhul
2002/ Denizli
Emrah İslam Kurt