**Gözyaşı Çiçeği**

Bir zamanlar, ücra bir köyde yaşayan genç bir kadın vardı. Adı Aylin’di. Aylin, gözyaşı çiçeği adı verilen nadir bir bitkiyi yetiştirmeyi çok istiyordu. Bu bitkinin efsanevi güzellikte çiçekleri vardı ve sadece en derin hüzün anlarında açardı.

Aylin, her gün bahçesine gidip toprakla ilgilenirdi. Gözyaşı çiçeği tohumlarına özenle bakar, onlara sevgiyle su verirdi. Ancak bir türlü çiçekler açmazdı. Aylin, içindeki hüznü bu bitkilere aktarıyor olmalıydı.

Bir gün, köyün yaşlı bilgesi Ayşe Ana, Aylin’e yaklaştı. "Kızım," dedi, "gözyaşı çiçeği için sabırlı olmalısın. Onların hüznü anlar ve senin kalbindeki hüznü hissederler. Belki de senin gözyaşlarına ihtiyaçları var."

Aylin, Ayşe Ana’nın sözlerini düşündü. O günden sonra, her akşam gözyaşlarına daldı. Gözyaşları toprakla buluştuğunda, Aylin’in kalbindeki hüzün de toprağa karıştı.

Bir sabah uyandığında, bahçesinde muhteşem bir manzara ile karşılaştı. Gözyaşı çiçekleri açmıştı! İçlerinde en güzeli, Aylin’in kalbindeki hüznü yansıtan bir çiçek vardı. Aylin, gözyaşlarıyla suladığı bu bitkinin güzelliğine hayran kaldı.

O günden sonra, Aylin’in bahçesi gözyaşı çiçekleriyle dolup taştı. Köy halkı, onun bahçesini ziyaret eder, bu eşsiz bitkilerin güzelliklerine hayran kalırdı. Aylin, hüznünün bir armağan olduğunu anlamıştı. Gözyaşları artık sadece acı veren değil, aynı zamanda güzellik yaratan bir güçtü.

..
Senin hüznüne daldı yüreğim,
Sessiz gecelerde yakar özlerim.
Bir damla yaş gibi düştü kalbim,
Gözlerim karardı, aştı her çığlık.

Gökyüzü kederle doldu birden,
Yalnızlık kapladı dört bir yandan.
Rüzgarla savruldu hatıraların,
Senin hüznüne daldı yüreğim.

Geceler bitmez, sabah gelmez,
Aşkın ateşi hiç sönmez.
Dertler yoldaş, umut uzakta,
Gözyaşım durmaz, hep akar.

Yalnızlığa gömüldü bu can,
Her mısra sana yazar, inan.
Sensiz geçen her anım,
Senin hüznüne daldı yüreğim.

Sevdan bir yara, kalpte derin,
Bir umut ki yok, solgun serin.
Seninle dolu her anın,
Senin hüznüne daldı yüreğim.


ALPEREN AHMET NEJAT-Hüzün,Sevgi ve Umut Şairi.