YALNIZ ADAMO hep aynıydı, Güldüğü zaman susar, Ağladığı zaman konuşurdu... Yüreği nasır elleri kalem tutmuştu. Gözleriyle dünyayı aydınlatır, Kalbiyle sevgi dağıtırdı. Bazen anlatırdı,o bir topraktı, Ezilmiş ama yine de nankörlük yapmamıştı, O etrafı kalabalık bir yalnızdı... Durmadan anlatır,ama kimseye anlatamazdı kendini... Elleriyle bir dünya yapmış,depremlere dayanamamıştı... Acılara güler,gülerken de ağlardı... Mecburiyetlere mecbur kalmış, Hasretlik denizinde boğulmuş bir insandı... 1979 |