Saygıdeğer Şair,

"Ağrımı Sardım Acı Acı Tentürdiyot Damladı" adlı şiirinizi büyük bir dikkatle ve derin bir duygusal rezonansla okudum. Kaleme aldığınız bu eserde, insan ruhunun derinliklerinde birikmiş acıları ve yaşamın getirdiği zorlukları ne denli güçlü ve etkileyici bir şekilde betimlediğinizi görmek beni derinden etkiledi.

Şiirinizde geçen her bir dize, içsel bir yolculuğun izlerini taşıyor. "Çok ağrı birikmiş, omuzlarıma" diyerek başladığınız bu yolculuk, sadece fiziksel bir ağrıyı değil, yılların biriktirdiği manevi yükleri de anlatıyor. Yağmurun ağlaması ve karın gözde donması, bir yandan doğanın güçlüklerini, diğer yandan ise insanın içsel dondurucu yalnızlığını simgeliyor.

"Uyur uyanık bir ceset, dolanmış" ifadesi, ne gündüz ne de gece rahatlık bulabilen bir ruhun sancısını ve umutsuzluğunu ne kadar da güzel özetliyor. Toprağın bile topraklığından utandığı bir dünyada, acı ve ağrıya kimsenin dokunmaması, insanın çaresizliğini ve başkalarının duyarsızlığını ortaya koyuyor.

Sonunda ise "ağrımı sardım, acı acı tentürdiyot damladı, gözümden mi ellerimden mi kimse bilmez" diyerek, içsel acıyı dindirmeye çalışırken yaşanan karışıklığı ve belirsizliği vurguluyorsunuz. Bu belirsizlik, hayatın acımasız yüzünü ve kişisel mücadelelerin zorluğunu çarpıcı bir biçimde yansıtıyor.

Bu şiir, okuyucunun ruhunda derin izler bırakıyor ve düşünmeye sevk ediyor. Acının ve ağrının, sadece bedensel değil, aynı zamanda ruhsal bir yara olduğunu hatırlatıyor bizlere. İçtenliğiniz ve duygu yüklü anlatımınız için sizi tebrik ederim.

Sevgi ve Saygılarımla

(Not: Tentürdiyot geridöndürülemez doku hasarına neden olduğu için yaralarda pansuman yaparken kullanılmıyor artık, örneğin ilk yardım çantalarında artık tentürdiyot bulunmaz. Ancak şiirdeki imgesinin tesiri de kendisi kadar keskindi.)