gök, usul usul ağlayan ,
bir sese kulak verdi,
yer gök sesini yuttu,
sese döndü,
kadın, dedi kadın,
nedir ? sesini arşa çıkaran,
böğründe, dövünen,
nedir ?
kadın şaştı,
bu sesin, cüssesini ,
aradı, gözleri,
gök karardı,
yer yarıldı,
bulut ağladı,
yel okşadı,
kadın yeşerdi,
yeni filizlenmiş, fideler gibi,
dilsiz bebeler gibi,
gök, kara urbalarını çıkarttı,
yer, toprağını yamalı bohçalar gibi,
öbek öbek, çarşaf çarşaf serdi,
bıraktığı yerden başladı,
nedir adın, kadın dedi,
kadın , çaresizlik dedi,
Nedir dedi çaresiz bırakan,
aç mısın ?
başında damın mı yok ?
çoluk çombalak mı ?
nedir ?
hepsi var, ziyadesiyle,
ama varlık içinde de,
yokluk çekersin dedi, kadın...

Anlayamadım dedi gök,

Kadın, bir derin iç çekti,
hiç sevilmemişlik,
hiç değer verilmemişlik,
camda ki solgun perdeden,
Veyahut da masanın üzerinde bir çerçeveden bakmak,
dahil olmadan...
konuşmaya gerek duyulmayan,
sesine tahammül edilmeyen,
bir dudak kıvırışın,
kaç sessiz tokat,
bir göz kaçırışın,
kaç idam sehpasına ,
atılan tekme olduğunu,
anlatamam,
anlatsam da,
anlaşılmaz,
adımın ne önemi var,
Ayşe, Fatma, Hayriye,
hepsi kadın işte,
insan ,
ana ,
yüreğinde, serçe taşıyan,
küçük bir kız çocuğu,
kimisinin bacısı,
kimisinin karısı,
hep ölen, öldürülen...
illa öldürmek için yağlı urganlar ,
bıçak, silah gerekmez,
içimde öldürdüklerimin sözden başka silahı yoktu,
bir düelloydu, kaybedeni kadın,
öleni, öldürüleni de kadın...
yer gök, gürültülü sağanak,
çırpındı, çırpındı ve sustu,
kadın, kadınlar , adsız kaldı...
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz
#kadın
#ana
#analargünü