Tan yeri ağarırken sislerin arasından,
Yine sebepsiz azdı,demesin diye sustum.
Kurşun yemiş gibiyim bu gönül yarasından,
Yine hasreti çizdi,demesin diye sustum.

O başımda her fasıl rüzgâr gibi estikçe,
Dağıtıp bulutları rahmetimi kestikçe,
Hicran perdesi gibi bana surat astıkça,
Yine kuyumu kazdı ,demesin diye sustum.

Ruhuma pınar gibi akmaya çalışsa da,
Paslı hatıralara zoraki alışsa da,
Bu hüznü unutmaya ,her lahza yılışsa da,
Yine ruhuma sızdı, demesin diye sustum.

Suskun duran bu aşka bilirdim ben gülmeyi,
Bir güzelin uğruna bilirdim ben ölmeyi,
Sinemdeki güllerle bilirdim ben gelmeyi,
Yine masallar yazdı,demesin diye sustum.

Elveda diyeceğim,dinlemez feryadımı,
Anlamaz bu hicranı,yorar benim yâdımı,
Açmasın varsın güller,unutursa adımı,
Yine hülyamı bozdu,demesin diye sustum.

Vahdet-i Can (VAHDET ÇİL)