YABAN’CI YALNIZLIĞIMsonunda yalnızdım perdelerinden kaldırdım üşümüş yalnızlığıma dokundum içim üşüdü ellerimden döküldü üşüyen çoçukluğum senelere metrajı bozuk Projektörden akıtırken tek tek izledim hangi kırık hangi acı hangi kör bıçak yalnızlığın dehlizlerinden ebeledi bulamadım seçemedim hepsi bir ölüm hepsi bir intihar yalnızlığım sokakları dolanmaya başladı ben peşinden süründüm yanından geçtim tanımadı görmedi duymadı yalnızlığım ve ben tanış bile olamadık yaralarımdan öpemedik karanlık bir sokağın titreyen lambasında mazgallara el verdi suya kanat uçup gitti yalnızlığım bile terketti ben şimdi içime bile yabanım SİBEL KARAGÖZ #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |