bir hüzün düştü bu gece
martıların kanatlarından
bir hüzün ki
en suskun çığlıklar kadar acı
en küskün çocuklar kadar öksüz
ve hasret...
sen orda, ben burda sürgünüz.

yaz ortasında hazan
bir yanımda resmin, bir yanımda anılar
ilerliyemiyor zaman
en derin anıların yükü üstünde.
sararan her yaprak takvimde
bir yılı anlatıyor sanki düşerken
yüreğimde yangınlar
bedenim sensizlikten üşürken.

ne zaman bitecek
ne zaman kollarında yatacağım
ne zaman gözlerine bakacağım sabahlara dek
ne zaman sayacağız yıldızları
gecelerce ve tek tek
ne zaman sulh bulur bu yürek.
takatım kalmadı
daha yolun başında
öleceğim sanıyorum
şarkılarla ağlamak yetmiyor
bitmiyor aktıkça akan yaş
her gece yüreğimde bir tabut
gözlerimde bir naaş

hasret...
yedi bitirdi beni beş-on günde
ne sen dönebilirsin
ne de gelecek güç var bende.
sen,
bir ağaca kazır gibi adını
yüreğime kazıdığım kanata kanata
sen yazım diye anlıma yazılan,
hayatımın kadını
daha koklayamadan doyasıya
daha çıkaramadan senle geçen günlerin tadını
uzaklarda, çok uzaklardasın
biraz daha deme
söyle yürek nasıl dayansın.

bilmiyorum bu biten kaçıncı vakit
bu ellerimde sönen
kaçıncı izmarit
kaç gecedir değmedi kirpiklerim birbirine
ellerim ellerine...
çok zor gülüm çok zor
ama gözlerimizde o puslu bulut
yüreğimizde umut
savaşacağız
toprakta da olsa
kavuşacağız