Yorgun
Yorgun
Yüreğimde yılların çöken ağırlığı var Çekecek bir gücüm yok yürek yorgun dîl yorgun Bedenim taşımıyor artık benden bu kadar Yolun sonu göründü yürek yorgun dîl yorgun Gönlümü bazen eller bazen de kendim yordum Günü geldi özümü kendi özümle vurdum Gittim gittim nihayet bu son durağa vardım Ötesine gidemem asam yorgun yol yorgun Konuşamadım sustum yok bir halden anlayan Feryat figan inledim olmadı beni duyan Bu halimi bilen yok yanlız Allah’a ayan Takatim sona geldi ayak yorgun el yorgun Sessizce bu sinemde nice nice yük tuttum Kaç kez bal niyetine elimle ağu yuttum Hayat sayılı günmüş bunu erken unuttum Dönüşüm olmaz artık söyleyemem dil yorgun İbrahim Taşdemir |