Belki nice göz yaşları dökülmüş
Kaç elvedaya şahit olmuş
Buğulu camlarda , yıkık dökük hayalleri olan
Bir otobüsün , en son koltuğundan yazıyorum.
Nereye gittikleri belirsiz
Dizilmiş önümde sıralı sırasız yolcular ,
Kuşlar, bahçeler , evler , insanlar
Dışarıda Kimsesiz kalmışçasına ,
Öyle garip , o kadar mahsum bakıyorlar ki ,
Oysa ben buğulu camlarda dalıp gidiyorum
Nereye gittiğimi unutuyorum ,
Kendimi kaybediyor , ve sessizce soruyorum
Bu otobüste , ellerinde Buket dolu insanlar , nereye gidiyor ?
Bu derinlerdeki çığlıklar neyin nesi ?
Dışarıda koşuşturan insanlar
El ele dolaşan aşklar
Annesini kaybetmiş çocuklar
Neler oluyor anlamıyorum ,
Ben sadece duruyor ,
zamanın içinde akıyorum .

Ey sevgili ;
Sana benzeyen kokuya müptelayım
Gonca bir Gülle , göz göze geldiğim an
İşte O cırgada seni bulamıyorum
Hiç kimse , senin suretine benzemiyor
Senin gibi bakmıyor .
İşte sevgilim ;
Bir lahzada İkimiz yolcuyuz
O yolculuk ki ,
Saygının bittiği ,
Sevginin tükendiği
İçimizi karartan hüznün yolculuğu ,
Götürüyor bir bilinmeze doğru.
Bu otobüs ; zamandır
Öyle bir zamandır ki ,
Deli taylar gibi dört nala koşar
Kovaladıkça tutamıyoruz semerini.

Bu haykırışlarıma kör , sağır kalan
Yüreğimin ateşini , okyanus’unda kor eden kadın / Adam
Senin derinliğinde kaybolurdum ben ,
Ama sen , başkasına deryasın şimdi .
Gökyüzünde parlayan , yıldızın olmak isterdim
Başkasına tabiatsın şimdi .
Genede unutma , deli sevdam
Sol yanımda yaşayacaksın
Seni bin yıl daha , yüreğimin mahzeninde taşıyacağım.
Bu satırlar , sevdamıza dair son haykırışlar ,
Dizleri , elleri titreyen
Gül yüzlü bir teyze , ayakta vicdan arar
Banada gururla , ayakta durmak yarar.
Hoşçakal
Hoşçakal iki gözüm
Yüreğimde kal ..!

Harun Alan