Köyden kente düşen bir şiir
Bir ömür geçmiş
Erzincan, tercan Esen evlerden başlayıp Emeğin başkenti Zonguldak Kozluda biten Hayatım bir şiir Bir roman Yazmak isterim Şiirleştirmek isterim Tüm duygu dünyamla Can-ı yürekten Altı yaşımda çıktım Gurbet yoluna Kara trenle vardık Madenin emeğin başkenti Zonguldak tren garına Zazaca biliyoruz Çat, pat bir türkçe ile Canımız emanet Allaha Madenci babam aldı bizi Tren garından Cıvıl cıvıl kalabalık bir şehir Şaşkındık, köyümüz gibi Sakin değildi buralar Zaman çalıyorduk zamandan Üçken şapkalı Pala bıyıklı babam Taksi çağırdı Bizi bir madenci İşçi kulubesine illetti Yemek, hal hatır Hasbihal den sonra Bizi halamlara Mihman bıraktı Ev kiralamaya gitti Gelişimiz o geliş Köy hayatımız böylelikle Bitti Sordum çocukluk aklımla Bizi gurbete getiren sebep Acep neydi? Yıllarca sordum bu soruyu Kendime Köyümden, kerpiç evimden Bağım, bostanımdan, hayvanımdan Tarlamdan, koptuk geldik Tanımadığımız diyarlara Kafam çok karışık, Anlam veremedim Kolay sanmıştım şehirde Yaşamak Bir düğüm var hayatımızda Göz yaşları içinde Çözülmek bilmeyen Çaresizim, birazda öfkeli Yalvardım, yüce yaradana ______şair 67 ______ Ali Cemal AĞIRMAN |
Kopardılar herkesi köyünden,ilinden
Köy okulları,köy enstitüleri kapandıktan sonra iflah olmadı ülke.
Üstelik tarım da zora girdi ve ekmek,okumak,doymak için dağıldık memlekete.
Yüreğine sağlık.Rabbim babanıza ve tüm babalara şefaat eylesin.