Çok sevmiştim ölesiye ama belli etmedim.
Meğer ne kadar üzmüşüm, ne çok kırmışım seni !
Yuvam yıkılmadan önce, pişmanlığı tatmadım.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakın beni !

Kafesimde bülbül gibi, görrnüşüm hep yıllarca
Dilinden hiç anlamadan, kırnışım hep yıllarca
Başında sahibin gibi durmuşum hep yıllarca..
Ben kendimi affetmeden, affetme sakın beni !

Sen yaklaşmak istedikçe, uzaklaşmışım senden.
Tek bir vücut olamadık, iki ayrı bedenden.
Sonunda ayrıldık işte ufacık bir nedenden.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakın beni !

Duvarı nem insanı gam öldürür der eskiler.
Taşıyamaz günahımı, kırılır tüm askılar.
Vicdan azabımı ancak işkenceler baskılar.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakın beni !

Suçlarımın bedelini, razıyım ödemeye.
Ömrümden geri kalanı, razıyım budamaya.
Razıyım ben her şeyimi, yoluna adamaya.
Ben kendimi affetmeden, affetme sakın beni !
(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)