Zamanın hükmü altında, yıpranmış bedenim sessiz,
Gökyüzünde yıldızlar, gecenin örtüsüne sığınır kimsesiz

Gökyüzünde yorgun bir yıldızım ben,
Gecenin karanlığında kaybolmuşum.
Koştum, yoruldum, durdum,
Bu yorgun bedenin içinde hapsolmuşum.

Gözlerimde yorgun bir bakış var,
Yılların ağırlığı çökmüş üstüme.
Yürüdüm, düştüm, kalktım,
Bu yorgun ruhun zorlu yolculuğunda.

Kulaklarımda yorgun bir sessizlik,
Hayatın gürültüsü boğmuş içimi.
Dinledim, duydum, sustum,
Bu yorgun kalbin sessiz çığlıklarında.

Ama hala içimde bir umut var,
Yıldızlar kadar parlak, gökyüzünde.
Yanarım, yanarım, yanarım,
Bu yorgun ruhun sonsuz ışığında.

Yorgunluğumun izleri silinir belki,
Yeniden doğarım, güneşin doğuşunda.
Uzanırım, dinlenirim, nefes alırım,
Bu yorgun bedenin huzur bulduğu anda.

Gökyüzünde yorgun bir yıldızım ben,
Ama asla sönmeyecek içimdeki ateş.
Yorgunluk geçer, hayat devam eder,
Ve ben yine aydınlık yarınlar için yola koyulurum.

Bir gün daha biterken, yorgun ruhumun n/is/y/anı hissiz,
Güneşin batışıyla birlikte yoğunlaşan sis, s/es/s/iz ve kimsesiz.
Yazan: SağırZadeOzaN 🪡🎶