Yana yana yürüdüm, gölgemin küle döndüğü gece,
Adını andıkça harlanan bir kor üfledi yüreğime.
Ne vakit sus desem kendime, içimde bir çağ devrilir,
Bir mahşer kopar dağlarımda, sesim göğe eğrilir.

Senin için kaç kez sürgün ettim aklımı kendimden?
Kaç kez düştüm dizlerimin üstüne, vazgeçmedim senden?
Zaman dediğin kırık bir kadeh, elimde kanar durur,
Sevdanı içtikçe çoğalan bir zehir içimde uyur.

Ateşten bir nehir gibi aktı üzerimden kader,
İnsaf et ey göklerin sahibi, bu nasıl bir çile, bu nasıl bir keder?
Melekler “dayanamaz” der, devrilir göğün direkleri,
Ben yine de senin için taşırım feryadın yüklerini.

N’isyana sürükler beni, ne vakit yüzünü saklasa gece,
Bir yıldız düşer içime, bir kıyamet kopar gizlice.
Gözlerin… ah o gözlerin…
Bir ülke sürer insanı, bir ömür kadar ince.

Dağlara sor, kaç kez vuruldum da ayağa kalktım yeniden,
Rüzgâra sor, adını nasıl savurdum dilden dile giderken.
Ferhat’ın çekici kırılırdı, Mecnun’un nefesi yetmezdi,
Benim kalbimdeki ateş onların ömrüne yetmezdi.

Bir hüküm yazılı galiba alın yazımın kıyısında:
“Bu kul sevdi mi, yanacak hem dünyada hem sonsuzda.”
Ben de razı oldum artık, seninle yanan bir kul olmaya,
Bir tek tebessüm için bin kez feryad edip solmaya

Ey gölgesi bile ömrüme diriltici bir merhamet,
Ey varlığıyla yokluğumu paramparça eden kudret…
Ne isyanım sensizliğe, ne feryadım bu kadere;
Benim adım sen olalı, her çığlığım vecd ile, her ateşim secde de.
*
Yeter ki bir kere bak bana,
Kopsun gök, yansın yer, yıkılsın zaman…
Ben buna razıyım.
Sen yeter ki İSYANI FERYÂDıma bir kez dokun.
..
Yazan: SagirZadeOzaN
Tarih:10.6.2025