kırık cam parçaları
üzerinde ki çırılçıplak
ayaklarıma, vücuduma
batıyor her milimi
ama çıkmıyor sesim

dedikleri bu olsa gerek
zaman alıştırıyor diye.
unutur muyuz?
alışır mıyız?

tüm bu duygu tutamları
hissettiğimiz, hissetmek istediğimiz
her parça
gerçek midir
yoksa birer sahtelik ürünü müydük
tüm bu zaman boyunca, tüm kavramlar gibi

Hiç umursamadan koştum
Sanki yılların yükü omzumda
Atamadığım gam ve kederle beraber
Koştum yorulmadım sarpa vurduğumda yokuşum
Usanmadım yılmadım
Kaybetmedim

Güneşin doğduğu yöne koştum
Kurtulmak için karanlıktan
Aydınlığa koştum
Sanki ardımda birileri vardı
Tutup ta salmayacaklardı

Kaçtım dağ dağ ova bayır
Azim inançla aştım bütün engelleri
Söz geçiremedim
Hiç laf dinletemedim ki
Düşündüm beynim yanana kadar

Ama akıl erdiremedim
Neden ilkbahardan sonra yaz
Yazdan sonra kış gelir
Neden sen toksun da ben açım

Neden ben dünyanın cefasını çekerim
Onlarda sefasını
Neden ben hasırdan yatağımda yatarken
Onlar sarayda

Kaçtım yıllarca kaçtım ama
Hala bir adım atmış değilim
Çünkü her yer aynı olduktan sonra

veremeyeceğim cevaplar üzerine,
geçirdim hayatımı
bıraktım satırlarımı sıralarda
küçük bir çoçuktum
başladım, düşünmeye
hatalıydım

çırpındım yanlış yollarda
doğru yola sapana kadar
harcadım iliklerime kadar
kalmadı elimde ne bir tutam, ne bir parça
acaba onun elinde ne kaldı?

büyük hayal kırıklığıydı
hayatın kendisi düşünmüştük
büyük şeyler olacağını
ve elimizde kalan bir tutam parça bile yoktu.
hepsi bir aleve atılıp
körüklenip kül olmuş gibiydi.

bazen bazı şeylere inanamazsınız
gerçek gibi gelmez
sonra vücudunuz şok etkisiyle karşılaşır
beyniniz algılamaya başlar
yavaşça mideniz bulanır
başınıza ağrılar girer
gece düşünmekten
başlarsınız uyuyamamaya

kırılmıştır, bölünmüştür
tam ortadan ikiye dünyanız.
gün sonunda "hayat işte"
der ve yine devam ederiz.


@HüseyinÇeliK⚜️ŞİİRLERİ 17.07.2023 saat 22:15