DÜZEN BU İŞTE
Öyle bir zamanda, yaşıyoruz’ ki.
Ne ayımız belli, nede yılımız. Öyle bir halde, yaşıyoruz’ ki. Ne sözümüz belli, nede dilimiz. İnsanlar saygıyı, kaldırmış rafa. Gününü gün eder, kalmamış tasa. Ahlak Hak getire, inanç yok haşa. Ne gelecek belli, nede sonumuz. Herkesin egodan, geçilmez hali. Sokakta ahlak yok, küfürde dili. Zevk, sefa ise kırıla, iblisle yolu. Ne yönü bellidir, nede bir sonu. Rüşvet, hile haram, girmiş iç içe. Oğlan kız sokakta, karışmış suça. Yalansa diz boyu, gidiyor hacca. Ne inancı belli, nede şu dini. İnsanlık ölmüş bak, rotasız gemi. Bilinmez bu gidişin, ne olur sonu. Doğruyu söylersen, olursun deli. Ne doğrusu belli, nede eğrisi. Sözle anlatılmaz, kalem yazmıyor. Söyleyen söylediğini, kendi bilmiyor. Herkes bilge olmuş, hakkı görmüyor. Ne söyleyeni belli, nede bileni. Anlatmak çok zor inan, ahvali hali. Bir meçhule gider, dünyanın sonu. Doğruluk nerede, adalet hani. Ne kuralı belli, nede düzeni. Ozan Muhlis bak, düzen bu işte. Sanaldır hepsi, sarayda köşkte. Sen bağlan Hakka, sevgiyle aşkla. Ne insanlık belli, ne dünya belli. Muhlis SÜNBÜLCÜ. |
Can-ı Gönülden Tebrik ederim.
Yazana yazdırana selam olsun.
Selâmlar Sevgiler.