unutulmak,ruhun ölümüdür...

BENİ HANGİ ŞİİRDE UNUTTUYSAN...




beni hangi şiirde unuttuysan
bırak orada kalayım
harf harf
hece hece
kelime kelime
ve
cümle cümle
kaleminden düşüp beyaz dudaklarında ölmenin
tadına varayım
.
.
.
.

dokunma sakın yüreğinin siyah kefenlerine ,ey şair
bırak sararmış kağıtlar silsin, şiirinin yanaklarını
özgür bırak hüzünleri bu gece ,dökülsün
esrik bir rüzgârın nefesine
tükürsun hasretimi
her satırın arasına,damla damla gizlice
mürekkebin vicdanına sığınmış bir serçe misali
henüz kimse okumadan
notaları eksik bir aryanın son tınısı duyulmadan
bitir artık bu şiiri


ey kalem
hadi durma,kır beni
dünyanın kahır yüklü düşleri yeniden kanatlanıp
yorgun kirpiklerinin gölgesinde tekrar demlemeden
kaderime prangalanmış paslı kirini



şimdi…
imge yağmurlarına kırgın, kurak bir silüetin
son uzun hüzün yolculuğudur sorhoşluğum
hayat denilen sırça imbikten,dirhem dirhem süzülen
şairine sevdalı
yapayalnız bir hece hüzmesinin uykusuzluğuyum,
hayat denilen o sırça imbikten süzülen varoluşum
düştüğüm yürekte son kahroluşumdur




beni şairimin kara yüreğine gömün
okuyan her göz, üstüme bir kürek toprak örtsün
susturun ağıtımın çığlıklarımı

sessizliğinize vasiyetim.
kimse duymasın
.
.
.
.
şairin avucunda uyuyakalmış yine kalem,
gecenin ayazını serin üzerine,
dokunmayın sakın.
.
.
.
bırakın uyanmasın…
.
.
.
.
ecedemet...