Hepimiz de vaktiyle kim bilir kaç arkadaşımıza bana kalbin kadar temiz olan bu sayfayı ayırdığın için teşekkür ederim diye başlayan kaç hatıra defteri yazmışızdır öğrencilik yıllarımızda.
Şimdiki öğrencilerde kaldı mı bu güzellikler bilemiyorum. Ama vaktiyle, okul sonlarına doğru çok yazmışlıpımız var bizim kuşakların.
İster vedalaşma deyin, ister helalleşme deyin, artık ne derseniz…
Ama çok güzel bir öğrenci geleneğiydi bu.
Dün Lise Hatıra defterim elime geçti temizlik yaparken. Ve arasında, bundan dört beş sene önce vafat haberini duyduğum, önümdeki sırada oturan arkadaşımın bu özenli yazısıyla karşılaştım ve öğrencilik yıllarıma dalıverdim mazi kapısından.
Arkadaşıma Cenabı Allah ‘dan rahmet ve merhamet diliyorum.
Mekanın cennet olsun canım arkadaşım🥲
Arkadaşlık ne kıymetli bir duyguydu bizim dönemimizde.

Şiir tamamen bir kurgudan ibaret. Ama bu kurguyu gerçekte yaşamayan kaç genç vardır ki….inanıyorum ki kendi yaşanmışlıklarını hatırlatacaktır çoğu kişiye….

HATIRA DEFTERİM

Hatıra defterimi karıştırırken bugün
Sayfalar arasında rastladım bir yazıya
Otuz yıl evvel değil sanki yazıılmıştı dün
Mani olmak imkansız kalbimdeki sızıya

Belli ki ağlamışsın bir damla yaş süzülmüş
Mürekkebin dağılmış harflerin arasına
İsminin baş harfiyle kırık bir kalp çizilmiş
Merhem ol dermiş gibi kalbimin yarasına

Okudum satır satır yazdığın her heceyi
Sevda yüklü cümleler arasında gezerken
Tahayyül edemezsin içimdeki acıyı
Buğulanmış camlara gözlerini çizerken

Nazar olacak diye herkesten saklamıştık
Peri masalı gibi büyülü aşkımızı
Okul bittikten sonra yıllarca beklemiştik
Yad ellere açmayıp şu gönül köşkümüzü

Zımbayla tutturmuşsun vesikalık resmini
Yıldırım çarpmış gibi göz göze geldik bir an
Yirmi beş sene oldu değiştirdim ismimi
Handan değilim artık tanıştırayım Nalan

Gözümde duman duman sislendi hatıralar
Kurumuş bir karanfil dağıldı avucumda
Gelip gönül dağıma yaslandı hatıralar
Yılların izi kaldı titrek parmak ucumda.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ