Karanlığa Bulanmış Çamur Tanesi
Işığımı muhafaza etmek için giydiğim zırhımı
Yırttı karanlığa bulanmış çamur tanesi Unuttu bir zamanlar sığındığım kalenin ta kendisi olduğunu Güçlü surları ile beni düşman sağınağından nasıl koruduğunu İçime sanatı ekendi Bulanmadan henüz karanlığa Bir zamanlar ışığımın amansız muhafızı Şimdi avlanmak için doğrultuyor silahı kaynağıma Ve bekliyor sönmesini aydınlığın Ruhumun her bir odasında Fakat bilmelisin çamur tanesi Ben ne güneşim ne ay Kaynağını kendinden alan ışığın ta kendisiyim Alevim, lavım Volkan olup kendime yağacağım Söndürülen her bir ışığın intikamını ben alacağım Bir olacağım her sıcak ateş parçasıyla Zehrinizi kavuracak İnşa ettiğiniz o karanlığı kendi ellerimle dağıtacağım |