Sen çöllere düşmedin ey Kays
Çöller sana düştü
Bir arayış ki sende vecde gark
Hacer ananın git-gelini çağırır
Umuda asılası gözlerin

Leyli çölde nefesim, nefesim sensin
Ufkumun bittiği yerde
Deryaya çalan gözlerim
Ben koştukça kaçar seraplar

Gündüzün yandığım
Leylim’de ısım
Gecesi dondurmaz sıcak
Libasım

Ah Leyli ! çöl ne ayaklarımı
Yakan kum
Ne tepeme çakılan güneş
Benim çölüm sensizlik çağlar
Leylim ley... Leyla !

Biliyor musun kervan gördüm rüyamda
Önde bir eşek,arkada köpek
Leylanın köyüne takılmış kervana
Kum gülistan oldu bana
Bezirgan başı
Ekmek verdi su verdi
Ben de bir tekmil ona

Bir bülbül sesine uyandım
Ben sesini duymadığım o
Kelbe uyandım
Çölde değilim Leyla’m
Sinem baştan başa çöl
Oysa öyle içimdesin ki
Her yanım sen
Nefesim sen
Yokluğun kadar da bendesin
Yanan bağrım çöl
Gölü gözlerimde ayrılığının

Ondan ne haber ey kıtmir
Soylu !
Diyemedim !
Vakti miydi ?
Ey şahin pençesine düşesi bülbül !
Sen çölde hangi gülü yaktın
Bu alemde güller tuzak kokar
Beni bir Leyla çeker çölüne
Gül vereyim
Al da götür eline
*

Günay Koçak

11. 1. 2024