KOPARIR BİR EL BENİ

Ben bir papatyayım kırda açarım
Aşk yüzünden koparırlar naçarım
Nahifdir dallarım çabuk geçerim
Ya koparır vicdansız bir el beni
Ya savurur polenimle yel beni

Kardelendir adım sabrım yok benim
Karların altından çıkar bedenim
Kaya kovuğunu yarıp bitenim
Boynum büker aşk denilen hâl beni
Kader etti hercaiye kul beni

Zinya çiçeğiyim her rengim vardır
Güneşe âşığım gölgeler dardır
Yaz boyu açarım kurumam zordur
Yaz gülüyüm tez çürütür sel beni
Demet demet sevdiğine sal beni

Begonvilim morum, pembem akım var
Sarmaşığım, ağaçsı bir köküm var
Cazibemde albenili çekim var
Hasetinden kıskanır ak gül beni
Sevda çiçeği olarak bil beni

Sarı çiğdem derler benim adıma
İlkbaharda doyum olmaz tadıma
Yüce dağlar ermeden muradıma
Köklerimden kopardı bir kol beni
Bir çobanın çıkınında bul beni

Mor kekiğim rayihama doyulmaz
Ben yoksam dağ, dağ yerine koyulmaz
Hiç bir bitki muadilim sayılmaz
Eskitemez gün, hafta, ay, yıl beni
Aktarlardan değil dağdan al beni

Bir kızıl goncayım aşka simgeyim
Her sevdada betimleme, imgeyim
Firakta sarı muratta pembeyim
Pelesenk eyledi lebde dil beni
Ziyan etti bir şeydâ bülbül beni

Bahar gelip çiğdem çiçek açanda
Sıradağlar hayalimden geçende
İğdeler leylaklar koku saçanda
Garip Nurgül diye bilir el beni
Ol Mevlâ’ya âşık etti gül beni

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ