Hüznün idamı
Akşamdan sabaha kadar sırnaşan rüzgâr, penceremde,
Bir anlam yoktu hemen biten sigaramda, Alık bakışlar, yetersiz deyimler, Kalbim, küllerimde cızırdayan bir cehennemdi. Hayat ne kadar da elzemmiş yaşayanlar için, Uykularda bile sızlayan benmişim, Burnumda tütüyor kışa gömülü günler, O çocuksu cehaletimi, Özledim, müebbet yatan geçmişimi. Zaman tırmandı bedenime, çentikler atarak, Karşılıksız sevgiler sundu, En sessiz sokaklarda, Kaybolan binlerce adım. Aşkı lekeyen bir kadın! Ellerim varmaz diye umdum, yeni bir şiire, Eskimiş şeylerle giyinmiş bir şekilde, Eskimiş hislerle, Kıpırtısız ruhuma aldandım, Akşamdan sabaha kadar gözyaşlarım; Darağacında sallandı. |