Yüreğimden yüreğine kuşlar uçurdum
Gök’yüzünü boyadılar hasret rengine
Ne yeşiline, ne maviye
Tutulduğum gözlerinin rengine

Selamlar yolladım yüreğimden yüreğine
Afedersin özlemlerimde karışmış telgrafın teline
Ne yapayım özlemek bu, dokunmak ne demek ?
Özlüyorum biçare hep
Sensizce yani.. Öylece işte

Engel olamıyorum ki düşüncelerime
Gelmiyor elimden hiç bi’şey
Kızıyorsun belki ama özlüyorum işte
Senden bihaber çaresizce
Umarsızca yani.. Öylece..

Kimseyi sevemeyen şu yüreğini
Sözde kapatmışsın ya kapılarını
Mühürlemişsin işte
Girmek mi kalbine ne mümkün
Ya da gitmek mi senden sessizce

Benim bir hayalim olmadı senden gizli
Acınası hayallerimin içinde
Hayal/etmeyi bile sevdiğimdin belkide
Bir tek sen, sadece sen iyi ol yeter bana işte
Çıkmasa da gecem gündüze
Yandığım aydınlık gözlerindi belkide

Sus sakın ses etme kimse bilmesin
Saklarım seni kimse görmesin
Kusuruma da ne olur bakma
Ne bunlar şiir, ne de ben şairim
Bak ne bir söz var ne de kafiye
Her ne kadar elimden gelmeyip
Dilimden dökülmesede
En çok hayal/ettiğim şeyle başladım
Hayallerimin incinmesine
Acınası hayallerimle hayal/etmeyi bile sevdiğim

Vur, yıkılsın yüreğim acımaz!
Nasıl olsa alıştı bu kalp artık acılara
Acıma öyle bakma bana
Ömrüme musallat olanlar,
Her gecenin bir sabahı var ne de olsa
Kırdığın yerden kırılacaksın.
’’Evlâ leke fe evlâ’’