Yokluğuna söyle beni yalnız bıraksın artık kafamı karıştırıyor. Ellerimde senin ellerin olsun istiyorum fakat yokluğun bırakmıyor ellerimi. Ölmek ne kadar basitmiş ama sen anlayamazsın ki sen hiç sensiz kalmadın . Bilmiyorum bensizlik gibi bir derdin var mı ama boşver olmasın zaten kıyamam sana ben senin yerine de ölürüm tekrar doğacaksam bizim için.
İşte bilinmezlik burda çalıyor kapımı ya son kez doğduğumda bizim için diye bir şey kalmazsa ...
Sen de bilme, cesedim burda, aklım sende , ruhumun rotası kaybolmuş olarak kalmaya devam ederim ben .

Yüreğime çiselerken hasret sonbaharda
İkiyüzlülüğümü saklamakla meşguldüm
Ruhum bedenimle anlaşıpta intiharda
Bilmiyorum bu ay kendimi kaç kez öldürdüm

Bazen hayal kurarım imkansızlık içeren
Kalbimin aklımı mağlup ettiği noktada
Hayallerimde intiharlarımda ölürken
Gördüğüm zarar varlığını korur yektada

Kurduğum hayallerin her imkansızlığında
Sanki geleceğimden bir parça koparırlar

Arada ihtiyaç duyduğum yalnızlıkların
Beni tefekkürümde götürdüğü ıssız yer
Başkenti oldu uğradığım haksızlıkların.
Aklım karşı gelse de kalbim hep boyun eğer

Gökyüzündeki Ay gecemi ışıtmaz oldu
Geceleri sokak lambaları sırdaş gibi
Keder de yüreğime uğramaktan yoruldu
Kalp - akıl savaşı’mın değişirken galibi

İçimde de ölen bir şeyler var biliyorum
Yoksa imkansızdır diğerinin başlangıcı

Bağladığı kabuk altında kanayan yaram
Adımlarımın hızını zaman zaman keser
Buna rağmen tek kelime etmezken istirham
Boşvermişlik rüzgarı aklıma ılıkca eser

Umurumda olmaz gelip geçer niceleri
Sevdiğim buram buram tüterken gözlerimde
Fazla farketmese de bilhassa geceleri
Ruhum kayboluyor ara sıra cesedimde

Vakit geçerken zamanın derinliklerinde
Cesedimi görenler beni var sansın yeter