Ben,
Kaybettiğim hayatımı bile
hiçe saymışken
Sen,
Nerden çıktın be kadın...

Olmaz mıydı bakmasaydın
Gözlerime mavi mavi,
Olmaz mıydı yakmasaydın,
Ucundan tutup da
Kıyısız okyanuslara sürüklediğim
Köhne teknemin
Kirli yelkenlerini...

Ben çakmıştım kibritleri,
Biri olmasa
Belki yanacaktı ötekileri...

Hem belki tutanım yoktu,
Belki soranım da,
Belki saranım da,
Belki boştu
Sol yanım da,
sağ yanım da,

Belki loştu,
Gönlümün kırık kadehlerini taşıyan
Karanlık odamdaki eski masanın üstünde
Sönmek üzere olan mumların
Bir cesaret aydınlığı...

Ama sen,
Nerden çıktın be kadın?

Yakmasaydın olmaz mıydı?
Gitmez miydim olmasaydın

Gelmesen,
bitmeyi denemez miydim
Hayatımın okeye dönen
Son kumarının son zarlarında...

Hani cesurdum,
Hani mağrur,
Hani pek belli etmesem de
Masa altı taş yürüten
Gururlu mağdur...

Ben denerdim şansımı,
Ya,
Kafama yerdim hayat ıskatasını
Ya,
Kalana derdim hesabı öde,
Kalan Sağlar da selamet,
giden ötekiler de...

Yaşamayı denerdim.
Şimdi,
Hayatım da olmanın sırası mı...