Nezaman değiştin.
Sen ki, sokakta yaralı bir kuş görsen,
onun gözlerinde ağlardın. Nezaman kimsesiz bir çocuk görsen, kimsesizliğine yanardın. Acılı bir ana görsen, acısı ile yüreğini dağlardın. Tabakta kalan son lokmayı bile günah sayardın.. Karıncayı incitmekten bile korkardın. Hangi ara sen sen olmaktan çıktın. Hangi günaha dolandın da vicdanını üç kuruşluk hayata bozdurdun. Umutlarını, hayallerini sattın pazarlarda. Kimin gülüşüne değişip gecelerini, hiç ettin o güzelim yüreğini. |