Masum insanlara adanan bir şiir.

Ölüm rüzgârları esiyordu dört bir yanımızdan
Her yerde bir korku bir acı
Giden dönmedi bir daha geri
Hep kahpe, hep ihanet gülleri vurdu bizi
Suyumuz kan renginde aştı sınırı.

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Kurşunlar yağarken birileri ölüyordu
Ve birileri öldükçe ben ağlıyordum
Bir anne yağıyordu, birde yağmur
Sonra dağlar, sonra köyler, sonra kentler
Çığlık çığlığa yanıyordu
Nusaybin’e kurşun yağıyordu

Sınırın ötesinde umuda yönelir yüzler
Duaya durur günahkâr ellerimiz
Kahpe sınır, tel örgü, dikenli yollar
Ayırır bizi bizlerden yüreklerimizden.

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Sokaklar kan dolu barut kokulu
Ve sevimli bir bebek
Pusuların gölgesinde büyüyordu
Babası kayıp, annesi dert yorgunu
Kader fırtınalarına kapılmış
Süngülendi kapılar yüzümüze
Geceleri zindan yaşadık rüyalarımızda.

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Gişelik senaryolar, ödüllü romanlar
Avutmaz olmuştu bizleri
Yanık sesli bir ozanın sesinden dinleriz
Yüreklere yazılmış asi destanımızı.

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Bir yandan yürekler
Bir yandan umutlar
Meydanlar can pazarı
Söndü evlerde kısık lambalar
Kül oldu yangın sonrası ocaklar
Evler harap, yürekler ağlamaklı
Bir isyan çığlığı kopuyordu
Ölen her gülün acısıyla.
Sonra güneş bir battı, bir battı
Doğmak bilmedi bir daha.

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Sonra bir ekmeğe hasret kaldı gözlerimiz
Bir dilenci acısıyla avunduk
Barikatlar kurduk gözyaşlarımızdan
Ve dayanamadı ağladı sevdalarımız
Sahipsiz mezarlara okundu dualar
İmamsız ve namazsız
Kurşunlar bizi vurdukça
Birileri gülüşler dağıtıyordu
Birileri yürekten kopan feryadı.
Nusaybin’e kurşun yağıyordu

Nusaybin’e kurşun yağıyordu
Kurşunlar yağarken birileri ölüyordu
Ve birileri öldükçe ben ağlıyordum
Bir anne yağıyordu, birde yağmur
Sonra dağlar, sonra köyler, sonra kentler
Çığlık çığlığa yanıyordu
Nusaybin’e kurşun yağıyordu

21.03.1999