Var mısın
-kim var denince
hiç tereddütsüz
-ben varım demeye

hazır mısın
ilk emirde
yollara düşmeye

giyinip heybet esvabını,
korkakların üstüne çökmeye

söyle...
taşıdığın beden
sergiler mi omurgalı bir cesaret
titretir mi muhatabını gördüğü yerde

ya gözlerin
bakar mı en keskininden
sıkar mı bir kurşun gözbebeklerin
vurur mu zalimi
kalbinin orta yerinden

dilin okur mu
en üst perdeden...
söylenmemiş ne kaldıysa geriye
mazlumun susturulan sesinden.

haykırıp nidâ nidâ
ulaştırır mı bihaber umarsızlara
kesilen son nefeslerden.

ya ellerin
parçalar mı zulmü
böler mi bin yerinden
kaldırır mı düşen hakkı,
kırılan onuru,
toplar mı dağıldığı yerden.

peki ayakların
çiğner mi
çiğnenen gururların müsebbibini,
ezer mi hiç acımadan
insanlığın üstünde tepinenleri,
şaha kalkan at çiftesinde
gömer mi olduğu yere

ya yüreğin
buğzetmekten başka ne yapar söyle
yanar mı kor gibi alev alev
yükselir mi içinden harlanan ateş
yakar mı katilleri bir bir .

sen yokla bakalım önce
yerinde mi yüreğin
bir et parçasından öte

vasfın eşrefi mahluk mu
Alâ-yı illiyyine uzanan

esfeli safilinden uzak mısın fersah fersah onu söyle.

yok
bir cesetten ibaretsen eğer
bakışların korkuya gebe...

ellerin boğacak kadar marifetli
ayakların ezecek kadar kudretli değilse,
dilin hapis
dudakların mühürlüyse
Ve yüreğinde ürkek kuşlar
uçuyorsa bir köşeden bir köşeye
sen dur orada
hiç zahmet etme

bize
yürüyüşünden ölümün korktuğu
nazarıyla alemin ürktüğü
yeisle düşman,
sebatla dost
zülfikâr sahibi bilek
’Azhab’daki yiğitler gibi
Hamza yürekliler gerek.