babam.

ben kin büyüttüm
nefret yatağım yorganın oldu
çiçekler bana gülümsemedi balkonlarda
gelmedi kapılardan yemek kokusu
beni ben büyüttüm kırlangıç göklerinde baba.

koca şehir
Gövdemden büyük pabuçlarım
Gri duvarların gölgesinde
Oyuncaklarım, on iki eylül potinleri iken
Karma ortaokulunun mapushane duvarına kahrolsun koministler diye yazarak büyüttüler beni baba

imrendim babası olanlara
belki annenin ne olduğunu bilmeden büyümek
soğuk elleri donuk bakışlı demir yürekli adam etti hayat
hayat denilen yosun tutmayan su
Karıncaların not defterine yazdığım şiirler
Çocuk dergilerinde yer alırken.
SEn yoktun baba...

harflerin demir imlâların aliminyum bakır olduğunu
oniki yaşında enjekte ettiler bana
ondandır göz pınarlarımın kuruduğu.
Ondandir toprağa düşmeyen damla


şimdi seni ugurluyorum baba
sakin olaki seni sevmediğimi demeden
en azından babam var diyordum
en tufanlı anlarımda...
anladım baba yoruldugumu anladım.


şimdi senin toprak yorganın
ben gelirsem yudumlarız gõksuyu
sen beni bırakmazsın değil mi baba...
tutarmısın ellerimden
balık tutmadan dönerken