İnsandan Utanan Gölge
Nemli gecemin sabahını bekledim
Güneş kurutur diye ıslak yanlarımı Bilmezdim ki yaksa da kurutmazmış İçime akıttığım gözyaşlarımı Hangi mevsim geri getirir bilmem Ufukta özlerken kaybettiklerimi Rotası aşk olan trene binsem Beni beyaz diyara götürebilir mi Adım adım bana gelirken musallam Baktığım herşey siyah ve tonları Beyaza hasret parmaklarımı Bir çocugun balonuna dokunsam Gözündeki umut beni diriltir mi Neresinden tutsam çürük dünyanın Umutlarım elimde kalır Ve artık anladım, inandım ki Gölgesi bile insandan utanır |
*** İNSANDAN UTANAN GÖLGE *** şiirini, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair Arkadaşım, içtenlikle KUTLUYORUM...