İyisi mi, gitmeli bu şehirden...
Umutları valizlere doldurup,
Başka bir yerde açmak için yeniden...
Belki merhabalar buluruz içten, gönülden, sahiden...

Yaşarız sebepsizce nedeni bilinmeyen hayatı
Hayata insanın yüklediği aşkı, özlemi, vuslatı...
İyisi mi, gitmeli bu şehirden,
Şahlanmalı ayağına prangalar vurulmuş gönül atı...

Çünkü insan,
Sonsuzluk bırakmalı cümlelerin sonuna...
Aramalı kendini, bulmak için yitiğini!
Feda etmeli ne varsa,
Almak için benliğini...

İyisi mi, gitmeli bu şehirden,
Bir yıldız kayması gibi aniden...
Ardında boşluklar bırakarak,
Ki asla doldurulamayacak...

Bir veda havasında ama veda etmeden,
Tüketmeden kimseyi ve hatta terk etmeden,
Veysel misali uzun ince yolda,
Durmadan, beklemeden...
İyisi mi, gitmeli bu şehirden...

Gün dönümü baharlar,
Kara kışa vurgun bulutlar,
Karla kaplı sokaklar, kaldırımlar...
Sonu olmayan, sonsuza uzanan yollar...
Dur demeden denizler, dağlar;
Solmadan güller, kurumadan viran bağlar...
Düşmeden dalından yapraklar,
Can olmalı...
Yaşatmalı, yeşermeli;
Bu şehirden, iyisi mi, gitmeli...

- Mustafa ÖzTürk