Ve Ben Sana Yenildim
Gördün mü Dilé
Alnımda hasretin bir kurşun yarası gibi duruyor hala Kalbi/n/mde yaralı mağlubiyetim Ne garip Tarih daha ilk savaşını başlatmamıştı oysa... V e t a r i h s e n i n l e b a ş l a d ı... Gözlerinin meydanında vuruldum ilk önce Sonra kirpiklerinin süngüsü deldi kalbimi Yaralı ve yenik bir askerin avuçlarında sımsıkı tuttuğu Kanlı bir bayrak gibi boş bakışlarla düştüm sanki Adını söyledim dizlerimin üzerinde Yüzümün kenarında süzülürken ay ışığı bakışların Sol yanağında cennet bir gülümseme vardı Birde dudağının üstünde ter damlası Aklımda papatya fallarına soyunan ince parmakların Rimeli akıyordu kalbinin görüyordum Adımlarının altında açıyordu gonca güller Aklıma düşerken ürkek öpüşün/m Yüzünü rüzgara dönerdin Gökyüzü aynasında saçlarını tararken Birden bire hicaz olurdu gülüşün/m Senin kasımpatı hüzünlerin vardı Dılé Aralık dokunuşlarıyla uzayan gecelerde Benim dikeni sırtımı kanatan güllere hasret hüzzam bir şarkım Yana yana üşüyüp uykulara daldığın saatlerde. Sonunda galibi oldu minik ellerin bu savaşta Alnımdaki yaradan sızan kanı içine çekerken toprak Elimi uzattım yokluğuna usul usul Omzundan belinin çukuruna akan saçlarına dokunarak Ve dedim ki içimden ’’Ah papatya falları Ah yaşamak’’ Demem o ki Dılé Alnımı hasretin bir kurşun gibi delip geçti Kalbi/n/mde ölü mağlubiyetim Ne acı Tarihin ilk savaşı bizim kalbimizi seçti... V e t a r i h S e n s i z b i t t i... Ocak 2016 Amed |
Girip yorum yapmak istedim harflerim bir tarihin aşkla başlayıp aşkla kapanan sayfalarına şiir tozu sürmüş anılarına girip toz uçurmaya yetmez dedim.
Boşta geçilmezdi sanırım bu tarihsel dokunuşa ufak bir dokunma olmadan
Şair o kadar özetle geçmişki tarih dirilmiş bitti derken yaşatmış ve bize de yaşattıya Kalemi kutluyorum sadece...
Tebrikler Tarihin şiirine...