BİR MUHACİR KIZI


Bir pazar gecesi söndürdüler rüştümü.
İyi değilim dedim,
Daha iyi misin dedi.
Ne yapmalı da ayıpsız ağlayabilmeli.
Karıncalar topladı harfleri dilsiz yatağımdan.
Ne hikmet iş,
Uçmaya çalışan kuşun kanadı da yitti.
Öyle ağdalı bir hüzün ki bendeki,
Sırtımı çamura yasladığıma eremedim.
Şairim acıda nirvanaya ulaşmıştır kanımca.
İki ay bir vicdanı suya bıraktı yalnızca.
Şimdi yok böyle vedasız bir gömülme.
Boncuk boncuk gülüyorum, inatçı bir kibirle.
İnsan nasıl da inciniyor birkaç kelime ile.
Oysa gelişinle kumru yuvalandı yüreğimde.
Sevişimi başkası daima anlamayacak bendeki nedenlerle.
Bu kırağında and olsun!
Binlerce yüz gördüm, hepsi birbirinden sahte.
Yüreğimde kaç cinayet ile bu yolda yürüyorum.
Oysaki hepsinin de yağmur yağmıştır üzerine.
Picasso’ nun da tablosu haz vermiyor artık.
Leyleğin tek ayağının da kanadı kırık.
Düşmez bana can vermek yaylanmış bir kucakta.
Bilirim, kırmızı bir muhacir kızı üşüyormuş,
Maviye, serince…

Nuray Dülgar