Çığlık çığlık susuyorum
yorgunum bu yüzden.
biraz kırgın
biraz da yılgınım işte

dost hüzünlenmesin
düşman sevinmesin diye diye
kaç tebessümün ardına gizledim gözyaşlarımı
bilmez hiç kimse

sabrı yudumlarken acı acı
ne fırtınalar kopardım kendi içimde

beklentilerin gölgesinde geçti ömrüm
yetmedim
yetiremedim,
feda ettiklerimle de

Kimi için hep büyüktüm
olgunluk beklenen
kimi içinse
çocuksu kaldım
hiç büyümeyen..
kaç kere sordum kendime
kimdim
ne idim ben
varlığımın anlamı var mıydı
yok olsam kimler ağlardı peşimden

sahi
ölecek kadar kim sevmişti gerçekten
canından can kopardığım mı
yoksa canımdan can koparanım mı

Ne çok acı biriktirmişim
ne çok kaygı
mutluluk denilen şey
hangi masaldaydı
kahkahayı bile korkarak atmışım hayret!
öyle öğrenmemiş miydik zaten
ne zaman çok gülsek derinden
sonra
mutlaka ağlanmaz mıydı?

Bu yüzden mi
çehremde yarı gülüşlü tebessümler
gönlümde derin hüzün...
bu yüzden mi dışarıdan bahar bahçeyim
içimde solgun güzün.

Ne zaman ölürdü insan
üstüne toprak atılınca mı
yoksa
her şeyin anlamsız kaldığını anlayınca mı

Oysa ne ağırmış hayat denilen...
toprağa girmeden de ölürmüş beden
en sevdiklerin atarmış
hem de toprağı
sen daha ölmeden

Sahi
kaç kez ölüp ölüp
dirildim ben
şöyle bir soluklamadan hayatı derinden
kaç nefes yaşadım
kaç nefes aldım ki ben

Kendim
bir gün affeder mi acaba beni
gözlerim hesap sorar mı
ağlattığım için çağlayan misali ...

Ah kalbim ah
kaç kez kırdırdım
kaç kez seni
Söyle
sen
sen bağışlar mısın beni

Şimdi cam kırıkları gibi
can kırıkları acıtıyor içimi
hangi merhem deva
hangi ilaç çare
kim söyleyebilir ki

Yorgunluğum işte bu yüzden
kırgınlığım
yılgınlığım
kendime kızgınlığım bu yüzden.

İncelen yerlere
yoruldum düğüm atmaktan
koparmak isteyenlere inat
kaç kez bağladım
kaç kez denedim yeniden

artık düğüm tutar mı
tutsa da
acıtmaz mı düğüm atıp tuttuğum yerden

izi kaldı acıların
ruhumda sızısı
dilimde aynı nakarat
o umut şarkısının....