Bakir yokluğunYoksun ki, başucu kitabım Sanırlar ki, okuyup, okuyup hırpaladım Bir sözüne zeval gelmesin diye Sayfalarını bile karalamadım... Yoktun ki, sen ilacım Sanırlar ki, içtimde seni iyileştim Yaşamaya devam ettim, ayaklandım Oysa hayallerinle varoluşunu sağladım... Olsaydın sen kıyamadığım Olsaydın çökmezdi ki, her seferinde karanlığın Aydınlanırdı odaları, evlerim sokaklarım Olsaydın; Yatırıp göğsüne tüm kırgınlıklarımı Uyutmak isterdim, saklı bahçemizde Toplayıp gözlerinin parıltısını Feri sönmüş bakışlarıma serpelerdim... Yalnızlıktan kurumuş kalbimi Sözlerinin suyu ile nemlendirirdim Dayanacak gücü kalmayan hayallerime Varlığını teselli bilirdim o halde... ... |