Arkadaşım Saminin vefat eden annesinin Taziye çadırına taziye ziyareti için gitmiştim sağ ve solundaki sandalyeler boş iken oturan babasını ilk defa görüp yanına oturmuştum, eşini yitirmiş takkeli, uzun beyaz sakallı, beli bükük bastonuna dayanmış okunan Kuran-ı Kerimi dinleyen amca, sanki ölenin eşi değilmiş gibi yalnızdı, taziyeye gelenler bile gençlere yöneliyor gibi geldi bana, dünyada garip kalmak ne acı bir son diye düşündürmüştü. O ihtiyar yine gözümün önüne geldi, şiirin ilhamı onun garip halinden gelecekteki halimizdendir..

Şiirler nereye götürür insanı

Şiirler; acı sular gibi akıp giden hayata dair hatıralarda gezindiriyor insanı...

Zaman bizi biz yaptığını sandığımız şeyleri bizden alıp giderken, hızla akan bir ırmağa bakar gibi bakıyoruz arkasından!

O ise arkasına bile bakmıyor, koca bir yalan gibi gelip geçen sevmeler, sevilmeler ve dostlar, çekiliyor hayatımızdan.

Bazen dünyalık bir kavga ile, en masumları bile yaşlı damarlarımızdan çekilen kanımız gibi çekiliyor hayatımızdan.

Sessiz sedasız çöken kaleler gibiyiz, sandığımız kadar gürültü de koparamıyoruz.

Dünya sanki hiç genç olunmamış, hiç bir şeylerin öznesi olunmamış gibi buruşturup atıyor her birimizi bir kenara!
Beli bükük, bir ihtiyar olarak kala kalıyoruz.

Unutuluyoruz! yabancılaşıyoruz! manasını yitiren garip bir ses gibi; Bir ses! uzaktan gelen kimsesiz bir ses , bir seda ve acı bir sala.

Gerçek aşka yelken açmamışsa insan, değil rüzgar! fırtınalar kopsa ve bizden yana olsa yelkenlerimizi yırtıp, dayandığımız direkleri yıkmaktan öteye götüremiyor bizi.