Sonsuz olasılıktan sadece tek ihtimal gerçekleşti
ve kötülük doğdu
Adımı toprağa kazımayı ne çok istediğini söylediğinde
sana inanmamıştım
İnanmak için daha çok acı gerekliydi bana
Yoğrulmuş teninin ardında sen pek de sağlıklı durmuyordun
Bozuntuya vermedim kendimi

Bölüp atmak istedim katık edilen yer sofralarını
Henüz yeryüzüne yayılmamıştı kötülüğün saltanatı
Hüküm sürmemişti henüz acıların tanrısı Hephaistos
Bir ana çocuğunu aç yatırdığında anlayacaktık hepimiz
neymiş çaresizlik
Bize bölüştürülen yedi milyar sofrayı
Hangimiz daha çok almıştı kendine

Demirin küfünü soluyarak zamana kızmak çok da akıl karı değildi
Dünyayı tanımak için dört bucak gezmek mi gerekliydi illa
Karanlık ve elim bir ütopya yarattım kendime
Ütopya ki hiç aydınlanmadı
kaç böcek şavkısa da yanmadı ateşi
Ütopyamı insanların tahriline aksettirdim

Uzun ve umarsız mı olmalıydı illa
umut denen fazıla
Aldım heybemi molozlarla doldurdum
Tektim o yolun başında
Gece henüz tanıtmamıştı kendini
Yağmamıştı henüz en sert dolu taşları

İçimdeki bu umutsuzluk da neyin nesiydi
Neydi beni böyle günlerce Tanrı’ya bağlayan
Neden kalbim diğer insanlar gibi atmıyordu
Neden sanki tüm acılar bende birleşiyordu

Bir düşünmek merakı hasıl oldu içimde
Düşündükçe zehir zerk etti beynime
Kanımda düşünmek zehri doğdu
Nüfuz etti tüm organlarıma
Mükerrer acılar taşıdı beynim bedenime

Zaten kendimi sabitlemişken tufana
denize karşı yüzen balıklar kadar kıvrak değildim
Cesur olamıyordum kuşlar gibi
Anlayamıyordum tabiatı babam kadar

Zulmün ekildiği derin kuyular baskıladı cesareti
Öyle galesiz bekliyordu insanoğlu bizi sokağın başında
Ben hiç gamsız olmadım insanlar gibi
Keşke bazı boş kalsaydı aklım
Düşünmeseydi hiçbir kederi sarsıntılı engin nehirlerim

Neda bir zaman istedim kendim için
Hiç olmazsa biraz güleyim diye
Gittim durmuş bir saatin zaptettiği zamanlarda yaşadım
Kabullenmedi beni oranın vakitleri
Bir zaman daha buldum sokuldum yamacına
Aksırdı beni zaman
attı böğründen diğer zamanlar evrenine
Sadece kendimin olduğu bir zamana gittim
Şimdi o zamanda bir çarkım

Çarpılırdı adı hiç konmamış hikaye o zamanda
Yok yutağımda benim
öldürücü zehir
Zehri parmağımdaki yüzükten içmedim
Tutsak düşmedim hiç Beyazıt gibi kör zindanlara
Şayet düşseydim kana kana içerdim zehri
ölüm çeşmesinden
Oysa artık içtiğim su bile berrak değil

Gördüğüm kabusların hemen sonrasında
ki bir anne sesiyle uyanmıştım o kabuslardan
Kınımdan çıkmıştım
Kınımdan çıkmamla
her şey daha güzel olacak sanıyordum
ama olmadı

Adın gizli bir muhbirdi
Şehrin sokaklarında fısıltıyla söylenen
Anılmayası hatıralar dolaşıyordu
Dar sokakların salaş barlarında

Kendisi giz olan acı tecrübeler
Aydınlık denen o şemi vakitlerde
ta göğsüne
bıçak gibi saplanmalıydı
Böylece anmak daha kolay olurdu eskiyi
eski güzel vakitlerde