******************************
*****************************

Bir hüzün yığınağıydı gözlerimdeki
Ya içimde duyduğum bu hicran
Dağ gibi, deniz gibi, çöl gibi
Omuzlarımda duran
Karanlık dehlizlerde koşuyor umutlarım
Bir ışık bir yol arıyor
Korkulu düşlerimden çıkmak isterken
Yağmura sordum, güneşe, çınarlardaki gölgelere
Denedim bütün olmazları
Oldurmak istedim, zorladım beyin gücümü
Dualar şaştı dilimde... ulaştı mı yerine ?
***
Beni atsalardı Yusuf’un kuyularına
Senin yerine... senin yerine keşke
Yanılsamalar içinde yüreğim
Sen sanıyorum her çiçeği
Menekşelerine su veriyor gözlerim
Geldiğin zamanları hayal ediyor
Düşler kuruyorum gök kuşaklı
***
İsyan/sızım sen yüreğimin sızısı
Biliyorsun işte; bir serçe şimdi çırpınan
Göğsümün orta yerinde, sen sen diye çarpan
Soldurma düşlerimi; Sonbaharlar çiçek açsın içimde
***
Bil, öfke umudum, kıyamet, deprem sustuğum
Gözlerimi ışıksız bırakan kerbelayı yaşıyorum
Bu günde bırakmadın uykularımda
Rüyalarıma varlığını bıraktın
Güç var senden bana doğru yansıyan
Duygularım alt üst edecek kadar
Her duamın bitişinde gözlerime geliyorsun
Gecemde terketmeyen varlığın
Sabahımda hayalimdesin, ’günaydın’ diyen sesinle
Keşke dikkatimi dağıtan varlıklar sussa da
Seni sindire sindire duyabilsem
Beynimin her kıvrımında
Başımı döndüren ne ki ? senin uzak olman mı ?
Gelsen dinecek mi gri yağmurlarım
Geçecek mi bu baş dönmeler, korkular
***
Sana dalıp giden günlerimde her şeyi unutuyorum
Çiçeklerime, menekşelerine
Unutmuşum su vermeyi
Kuşlar küsmüş pencereme bir uğrayıp gidiyorlar
Anladım unutmuşum kendimi sende
Yem verdim bu gün kuşlarımıza
Sevindiler
Çiçekler dirildi alınca sularını elimden
Hadi dön! yıkma umutlarımı
***



Günay Koçak

27 / 5 / 2023