YANIK KOKUYOR RUHUM
Saat tam on ikiyi vurduğu yerde durdu
Birden her şey gözümde kaybetti tüm rengini, Kör karanlıkta rüzgar bir fırtına doğurdu Penceremden içeri savuruyor kendini. Buğulu resimlerden gözyaşları akıyor Yağmurun öfkesinde tedirgin bakışları, Ne sular soğuk ne de kor ateşler yakıyor İsmimi fısıldıyor derin haykırışları. Düştü hücrelerime hep korktuğum acılar Yanık kokuyor ruhum derin nefeslerimde, Can çekişiyor bütün bastırdığım sancılar Üzerime kilitli kırık kafeslerimde. Rengi solmuş duvarda gölgemin boynu bükük Acılarda kaybolmuş varla yok arasıyım Ben çıktım ben olmaktan belli ki kırık dökük Ya bir vicdanın yükü, ya alın karasıyım. |