Güz Gezgini
güz
fiyakalı bir suretti aynada fonda saçlarını eylülle ıslatan gençlik resimleri her şey yeni yeni bile eski iken sadece güz sonbahara dönemedi şairin dilinde dirençli bir eczaydı yara yerlerinin kayganlığına yaprak büyüklüğünde bir ses olarak düşerdi ormanın bağrına güz artık yaz yok kemirilmiş bir tuz tortusu tende az biraz sarıdan beyaza oradan yeşile gidecek kumrularla sevişen yolcular ah ki seğirmelerle gelen şiir serinliği ah tadında bir fesleğen ruhu kaçık bir fotoğraftır artık güz ıslak camların ardında geceyi şiirle çiftleştiren karabasan güz 8 Eylül 2008 Şükrü ÖZMEN |