ben küçükken,
henüz üç yA da dört yaşları,
saçlarıma asılırdı,
yıldızlar ve sonsuz gökyüzü,

sonrası düş bahçesi,
gökte yıldız,
ben de düş,
hayal torbası,

tabi ki ne yıldız yoldaş oldu,
ne ben yolumu yıldızlara bıraktım,
belkide sadece düş aynası,
belkide sadece suskunun dili,

bir vakitte unutuldu,
bir vakitte kayboldu,
insan kendi kendini kaybeder mi,
olsa olsa yoldur, yitip giden ömürdür,

bu gece gökte bir yıldız,
zamanı geri getirdi,
belkide sadece unutulmuşluğun dili,
harf harf kaybolan dünleri serdi,

bir kara çarşaf gibi,
serdi serdi, çırptı,
çırpınış çırpınma değil,
tokattı tokat,

astım iplere çocukluğumu,
sayfa sayfa donattım,
kimi bir gülüş,
kimi bir dudak büzgüsü,

içimdeki ses bağırdı,
gökte yıldız olmak vardı şimdi,
bir de çocuk gülümsemesi asmak lazımdı,
yıldızlara öykünmek çocuk gibi…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz