HAYAT BİTERKEN
HAYAT BİTERKEN
Sanırsın bir makine dişl Ufalıyor eskidikçe zama İnsanın varlığını. Var olmak ile yok olmak arasında Yaşam sömürülüp bitiriliyor insafsızca Düşünceler çekiliyor köşesine Duygular nedense duygusuzlaşıyor. Geçmişe direnmen geleceğe el sallayan Var oluş göçüyor sessiz sedasız. Ne sevgi ne aşk biçare artık İlaç olmuyorlar bitişe Sessizce yol alınıyor bilinmezliğe Vedalaşmaya bile imkân kalmıyor. Ne el sallayan var ne güle güle diyen Belki bir teneşirde yıkayıp kırklayacaklar. İster bir beze ister hassaya Sarıp kefenleyecekler Ne fark eder ki hayat biterken Hiçte fark etmez bu seremoni İhtiyaç mı bilinmez. Durmuş Karabağlı |