BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞBİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ Yükümüz ağırdır bizim Duygular silselesinde kalmışız Nereye baksak bir anı, Ne yana dönsek bir hatıra Boynumuzu büküyor Yüreğimiz süklüm püklüm Enkaz altında kalıyor Kulaklarımızı sağır ediyor Çaresizlik içinde kalmış insanlığımız! Bir türlü çıkış yolu bulamıyoruz Yüreğimize cam kırıkları batıyor Kanatıyor batan her cam kırığı Lime lime olmuş gönlümüz Enkaz yığınları içinde kayboluyor Her bir parçası Nadide inciyi aratmayan gönlümüzün Halbu ki böyle mi olacaktı sonu! Haykırmak istiyoruz belki delice "Nadide yüreğimizi geri verin, Çocukluğumuz, gençliğimiz yatıyor orda Her zerresi yadigar bize" Ama susuyoruz Sessiz çığlıklar içinde kaybolarak...! Bize kalan enkaz yığınları arasında Koca bir boşluk Hunharca yüreğimizi delip geçiyor! Kimileri insanlığını sorgulayıp utanırken, Kimileri ar damarı çatlamış bir şekilde, Hayatına devam ediyor Hemde hiç bir şey olmamış gibi, Sonuçta Bu hayat denen yolculukta Herkes ederi kadar insan değil mi? Halbu ki Öyle bir gün gelecek ki her birimiz için "Bir varmış bir yokmuş" denilecek Öyleyse Bu hırs, Bu öfke, Bu kin... niye? İnsanca yaşamak, yaşatmak varken! 01.03.2023 Ankara P.ÇETİN |
Şiirin yapısındaki en alakalı unsurları belirlemeye dayanır. Bir şiirin bir bütün olarak daha iyi anlaşılması gerekirken, şiirin zevki, ayrıntılı inceleme için parçalarını ayırmaktan kaynaklanmaz. Çünkü ne de olsa şiir güzelliğin yazılı sözlerle ifadesidir.
Saygılar